Radetzkymarsch


De Radetzkymarsch von Johann Strauß, de hat dat in sick. Doa kann man nich lange bie stillsitten, de moakt wach.

Doavon könnt use Deerns ein Leid singen, doamoals mit sösstahn oder sömtahn, ass de noch tau Huus wän dän und Discotied ansächt wär. An Wochenenne weier ick ass Mudder ümme richdig froh, wenn dat endlich oabends Klock twölf wän dä. Bet Klock twölf härn wei in Huus keine Ruhe. Dat güng de Treppe rupp und runner. De Deerns wüssen nich, wat sei mit de Tied bet Klock twölf anfangen söllen. Ehr güng dat nie los noa Disco. Doa breuken sei vor Klock twölf nich hen. Vor Klock twölf wör doa noch kein Minsch, kreig ick ümme wär tau hörn, wenn ick sängen dä, „bie üsch güng dat Danzen Klock acht los.“

„Bei Euch ...“ , sä ’n sei denn. Joa, bie üsch. Duurt hat dat bie üsch meist uck bet annern Moing und dat Uppstoahn is üsch oft naug ganz schön swoar fallen. Öwer dat hat nix hulpen, dat güng moings wär freuh rutt utt de Feddern. Wer fieern kann, kann uck uppstoahn, hat dat ümme heiten.

Bie use Mäken keim de Spruch nich an. De keimen noa de Disco nich rutt utt de Betten, leiten sick nich taun Freuhstück seihn. So gaht dat nich wier. Doa weiern mien Kerl und ick üsch einig.

„Dat wütt wei schon noch kriegen“, sä mien Kerl.

Öwer wie?

„Loat mick man moal“, mein hei und kroam twischen de Schallplatten rum, neihm denn de Lautsprecherboxen und stell de bie de Deerns vor de Koamerdöör. Denn lech hei ne Schallplatte upp denn Plattenspäler und moak dat so luut an ass dat man güng. De Radetzky­marsch dröhn dörch dat ganze Huus. Ick höll mick de Ohrn tau. Doa keimen de Mäken schon utt öhre Koamer schoaten, wüssen erst nich wat los wän dä, bet sei öhrn Voader seihn dän. De stünn doa und grien: „Häw ick doch wusst. Mit Musik gaht alles bäder ... uck dat Uppstoahn.“

opa

Bie Opa is noch so vääl Platz


„Säch moal“, fräug ick miene Fründin Ulla utt Uelzen, ass de noa lange Tied moal wär bie mick tau Beseuk wän dä und wei baan vääl tau vertellen härn, „wat moakt eigentlich dien Hamster Willi?“

„Mien Willi?“

Sei keik mick grood an.

„Mien Hamster heit nich Willi. Ick häw jetzt ’n Karl.“ 

„Wieso? Haste schon wär ’n annern Hamster?“

„Na kloar“, kreig ick tau Antwurt, und denn füng Ulla an, mick ’n Vordrach öwer Hamster tau holen.

Hamster, sä sei, wörn joa leider meist nur twee Joahr old und doarum här sei uck schon denn veierten. Sei möch de lüttschen Deire einfach tau geern. De härn so weiket, bruunet Fell und so schöne Oogen und denn düsse seuten Ohrn, und wenn de de Backen so richdig vullstoppt härn, dat seich einfach tau schön utt. Ulla verdrah richdig öhre Oogen, ass sei von öhre Hamster vertell.

„Weißt du“, sä sei denn noch, „mit Hamster hast du keine Last. Öwerhaupt nie. Dat is vääl einfacher ass mit dien Hund. Mit dien Hund musst du poarmoal an Dag rutt. Dat bruck ick mit mien Hamster nich.“

Sicher hat sei recht, dach ick, öwer ick bruck nich alle twee Joahr ’n neien Hund. Miene Klara is schon tahn Joahr old.

„Wo bliwste eigentlich mit de ganzen dooden Hamster?“, woll ick weiten.

„Schmiste de inne Tonne?“

Sei keik mick ganz entsetzt an.

„De häw ick doch geern hat. De koamt doch nich in Müll.“

„Wohen denn?“

„De pack ick inne Zigarrenkiste und denn bring ick de noan Kerkhoff.“

Här ick richdig hört? 

„Noan Kerkhoff?“

„Wei hött doa usen Platz“, snack sei wier, „use leiwe Opa liggt doch doa schon.“

„Hhhh ...?“

Nu verstünn ick goar nix mehr. Sei hög sick einen und sä denn:

„Weißt du, de Gravstää ist grood und bie Opa is noch so vääl Platz. Verstahst du nu, dat dat mit Hamster einfacher is?“

Sei hat recht. Mien Hund passt nich inne Zigarrenkiste. 

In orntlichen Huushalt


Wenn de Geldbüddel wech is, kummt man ganz schön int Sweten, besonners, wenn man groad vorher Geld vonne Kasse hoalt hat.

Tweemoal weier Frieda schon bie mick in Loaden wän und hat froagt, ob ick öhrn Geldbüddel nich funnen här. De wär wech und sei weier deshalw doodunglücklich. Um fief Mark stell sei sick joa nich so an. De könn sei verknusen, öwer tweehunnert Mark, doa möss sei so manche Kartuffel för affseuken. Sei wüss genau, dat sei bie mick tauletzt wän här und doa här sei doch noch betoahlt.

„Minsch, hör upp tau seu­ken, in orntlichen Huushalt find sick alles wär an.“

„Du kannst klauk snacken“, kreig ick tau hörn, „ick häw schon alles umklustert in Huus. Dat Auto häw ick fast upp ’n Kopp stellt, twischen und unner de Sitze käken, unner de Fautmatten. Nix!“

An nächsten Dag, kort vor Middag, feuer Frieda wär vor. Wie so ne Gazelle sprüng sei utt öhr Auto, lach von wien öwert ganze Gesicht und stürm dörch de Döör.

„Ick häw mien Geldbüddel wär und du kummst in Läwen nich upp, wo de lägen hat!“

Doa möss ick jetzt an denken, ass ick miene Brille noa drei Doag endlich wär in Hännen höll.

Wat här ick öwerall socht, in Bett, unnern Bett, in Auto, här sämtliche Taschen umweuhlt. De Brille weier wie von Erdbodden verswunn. Nie in Läwen wär ick doa upp koam, dat miene Brille genau an so ne Stää lingen könn, wo Frieda öhrn Geldbüddel uck henpackt här.

Unt in Keuhlschrank, twischen Wiendruum und Tomoaten. 

„Gaue Nacht!“


De Spätnoarichten weiern in Fernsehen vorbie.

„Wutt du noch nicht tau Bett, Harich?“, fräug Erna und rappel sick langsoam utt öhrn Lehnstauhl hoch.

„Mit ’n Hund bruckst du nich mehr rutt. Wei baan weiern Klock acht schon butten.“

„Man gaut“, mein Harich, „ick will noch ’n betten Fautball kieken. Goah man schon inne Kiste“, und taun Hund säch hei: „Susi, kumm hier an Sofa und lech dick hier hen.“

Susi weier ne Schäferhunddoame, schon tahn Joahr old und verstünn jedet Wurt. Susi lech sick bie Harich so vor dat Sofa, dat sei denn Fernseher genau in Blick här. Sei keik geern Fernsehen. Mit ein Oog plier sei näbenbie öwer erst moal upp denn lüttschen Disch, de vorn Sofa stünn. Sei möch doch tau geern naschen. Meist leig joa betten Schokoloade upp ’n Disch und wenn keiner kieken dä, stiebitz sei uck schon moal wecke.

An düssen Oabend här Harich de ganze Schokoloade schon verdrückt. Ne tiedlang keiken baan bien Fautball tau. Minsch, mien Gebiss drückt mick doch so, dach Harich und neihm siene Tähne rutt. Vorsichdig lech hei de Tähne upp ’n Disch, moak sick wär lang upp ’n Sofa, deck sick mit ne Decke tau und keik Fautball wier. Öwer de Borussen, de kreigen dütmoal nix taustanne. Dat Späl gegen de Bayern weier taun Insloapen und öhm föllen de Oogen tau. Hei füng an, vor sick hentausnorken.

Hei snork inne Stuuw und Erna leig in Bett und könn nich insloapen. Von Kerkturm hör sei alle Värlstunn de Klock sloan. Und denn hör sei noch wat. 

Wat weier denn dat för ein Geräusch?

Dat knirsch und knack. Wo keim denn dat her? Keim dat utte Stuuw? Sei seit senkrecht in Bett und hork. Vorsichdig kreup sei rutt, sliek bet anne Döör und hork wär. Ganz langsoam moak sei de Döör upp. Doa weier dat wär. Weier Harich dat? Moak de in Sloap jetzt schon so ne Geräusche?

Krrrrr...krrraack...knacks. Nee, dat weier wat anners.

„Harich“, suuster Erna leise, „Harich, hörst du dat nich?“

Erna sliek wier bet noan Sofa hen und stipp öhrn Harich an.

„Wat is denn? Minsch, joag mick nich ümme so ’n Schreck in!“, feuer de siene Erna an.

„Dat hat hier inne Stuuw so knackt. Harich. Oh ... doa isset wär.“

 „Joah, jetzt hör ick dat uck. Dat hört sick doch noa Susi an. Susi, wat moakst du doa?“

Susi keim hinnern Sessel rum. Dat slechte Gewissen keik öhr utt baan Oogen.

„Kumm hier moal her!“

Susi keim. Schritt för Schritt. Moak sick ganz lüttsch. Sei kreup förmlich öwern Teppich und denn lech sei sick hen. Harich krabbel von sien Sofa hoch, keik upp ’n Disch und foat sick an Kopp.

„Mien Gebiss! Mien Gebiss is wech. Susi, hast du ...?“

Und denn lech Susi öhm denn Rest von sien Gebiss vor de Fäut.

„Und jetzt?“ Erna könn dat nich foaten.

„Nur weil du noch kieken musst und denn uck noch dien Gebiss ruttnimmst, kann ick nich insloapen und wörst du nich ümme so vääl Schokoloade äten,

här de Hund diene Tähne nich fräten. Gaue Nacht!“, drah sick um und marschier wär inne Koamer. 

Alles for de Gesundheit


„Igittigitt“, sä Mariechen tau öhr Fründin Anna und schüttel sick, „ick kann moings nich barfaut öwern Roasen loopen und doabie woll ick nu endlich moal anfangen, for miene Gesundheit wat tau daun.“

„Wieso kannste nich barfaut upp ’n Roasen loopen?“

„Nee! Dat gaht nich. Mick stoaht de Hoar tau Barg, wenn ick doa an denk. Igittigittigitt. Öwerall kruppt düsse gäälen und bruunen Beister rum. Wo ick henkiek und henträ, öwerall sitt de.“

„Wecke Beister?“, fräug Anna.

„De Nacktschnecken ...“

„Ach so, de meinste. Mariechen, doa weit ick ein gauet Mittel gegen. Du musst Beier henstellen. Dat möögt de tau geern. Denn koamt se, drinkt, fallt rin und versuupt.“

„Meinste? Denn probeier ick dat utt. Wenn dat helpt, is mick Beier nich tau schoa. Dat is joa vääl bäder, ass jede enzeln afftauseuken. Dat häw ick vor drei Joahrn schon moal moakt und jede enzeln in Emmer mit hitt Soltwoader smetten. Doa kummste nich gegen an. Weisste, wievääl dat doamoals weiern? Bie tweedausend Stück häw ick upphört tau tellen.“

Mariechen suus noan Koopmann und hoal sick poar Dosen Beier, schütt twee doavon in ein Kumpen und stell denn so upp ’n Roasen hen, dat sei denn Pott gaut inne Oogen här.

Wahrhaftig. De Pott stünn noch keine Värlstunne doa, doa keim doch schon de erste Schnecke ankroapen, sliek langsoam an denn Pott hoch, keik öwern Rand und kreup denn wier.

„Dat funktioniert. Düsse Beister!“, dach Mariechen.

Und denn keim ümme mehr, hen noa dat Beier.

Moings könn Mariechen kuum de Tied affteubm.

Wievääl woll in Pott wän dän? Hunnert oder välleicht noch mehr? Dat geiw dat doch nich! Mariechen trau öhrn Oogen nich.

„Hhhh?“

Ganze fief gääle Schnecken weiern in Pott affsoapen. Und de annern? Wech weiern de. Nich mehr tau seihn. Hött sick von mien Beier ein ansoapen, sick gaut amüsiert, dach Mariechen und nu freut de sick schon upp denn nächsten Oabend. Mariechen hüng sick an Telefon: „Anna, dat will ick dick sängen, dat mit dat Beier kannste vergetten. De Beister hött in mien Goarn erst moal richdig fiert, sick vullsoapen und sünd wer affhaut. Fief Stück liegt in Pott in, mehr nich.“

„Oooh! Mariechen, denn verseuk doch moal Weitenkleie mit Kattenfutter. Stell dat hen, und denn kannste nachts de Schnecken einfach inseuken ... oder moak doch moal ...“

Mariechen hör nich mehr tau. Anna ümme mit öhre klauken Roatschläge.

„Tschüß Anna! Ick froag jetzt moal Willem. Välleicht weit de wat.“

Von Willem kreig sei tau hörn, hei leit einfach de Hunneschiete upp ’n Roasen lingen und doa trecken sick denn de Schnecken hen.

„Mariechen“, sä hei, „doa kannste goar nich so furts kieken, wie de de Huppen wechfräten daut. Und doabie kannste se denn gaut inseuken.“

Öwer blooß deshalw noch ’n Köter anschaffen? Nee ..., dach Mariechen, denn nähm ick leiwe wär Soltwoader. Oder loat ick düt Joahr de Beister läwen und loop erst wär in Harwst barfaut öwern Roasen? För de Gesund­heit reckt dat doch uck noch.  

Alles glicks wär wech


De Döör föll langsoam hinner mick tau. Vorbie an dat Spinnrad güng ick denn smoalen Gang lang.

Sei keim mick tau mööt. Langsoam und vorsichdig sett sei einen Faut vor ’n annern und stüür upp mick tau, keik mick seukend an. Ick här sei hier noch nie droapen. Sei weier woll noch nich alltaulange hier. Ob sei mit trüchkoamen woll, fräug ick, hier güng dat nich wier. Sei sä nix, keik mick bange an.

„Helga?“, hör ick und denn nochmoal: „Helga?“

„Helga? Nee. Ick bün Ingrid.“

Und denn wär: „Helga?“

Ick möss an use Oma denken, de in hohen Oller uck nich mehr wusst hat, wer wei tau Huus alle wän dän. Und wie ick denn blooß mit öhr mitsnackt häw, wenn sei mick froagt hat, ob ick Ingrid nich seihn här. Nee, häw ick denn sächt, de is groad nich doa.

Is de bien Frisör? Joa häw ick denn sächt und an manchen Dag häw ick dat ganz oft sächt.

„Helga?“, hör ick näben mick wär und ick antwurt: „Joa. Ick bün doch doa.“

Sei neihm miene Hand und weier froh, dat Helga endlich doa wän dä. Wei baan güngen langsoam denn Gang runner.

Wie sei denn heiten dä, fräug ick. Sei keik mick seukend an. Sei schüttel mit ’n Kopp. Öhr Noame föll öhr nich in. Ick könn an öhre Oogen seihn, de Noame weier wech. Einfach wech. Välleicht schon lange. Ick fräug nich wier.

Dat sei mick endlich wär här, sä sei ümmetau und ick döff nich mehr wechgoahn. Sei här so upp mick teuwt. Ick döff sei nich mehr alleen loaten. Sei här ümme so ’ne Angst.

Sei möss keine Angst häbm, ick weier joa doa, sä ick.

Joa, sä sei und drück miene Hand. Ick snack öhr gaut tau und sä denn:

„Wei kennt üsch doch. Hast doch freuhe ümme upp mick uppasst.“

„Joa, ümme“, und öhr Gesicht füng an tau stroahlen.

„Süsste, häw ick doch wusst“, sä ick, „und hütte is dat äbend moal umdraht. Hütte pass ick upp dick upp“, und lach sei an. Sei lach uck und freu sick. Wei baan güngen noch poarmoal denn Gang upp und doal.

Ne Krankenswester keim vorbie und sä tau mick, wän Lina moal tau foaten kreig, dän wör sei nich mehr losloaten. Nu wüss ick denn Noamen. Lina wör dat.

Herkoam weier ick joa eigentlich, weil ick Grete wär beseuken woll, die nu schon poar Joahr hier läwt und de uck schon lange nich mehr weit, wer ick bün, de öwe geern mach, wenn ick öhr Geschichten oder ne Zeitung vorläsen dau oder einfach blooß wat vertell. Meist slöppt sei doabie in. Ick weit dat und weit uck, dat Grete sick noaher upp nix mehr besinnen kann. Sei weit nich mehr, dat ick doa wän bün, weit nich, dat ick öhr wat vorläst oder wat vertellt häw. Dat is alles glicks wär wech.

Grete weier hütte nich so upp ’n Damm. Sei sleup, sä de Swester tau mick. Ick leit Grete sloapen und güng mit Lina wier.

Fritz keim utt sien Zimmer, keik nich rechts und links, reip noa Anna. Ümmetau reip hei und weier ganz upplöst, dat hei Anna nich finnen könn. Hei möss doch noch inkööpen und wüss nich wat. Fritz weier uck schon lange hier.

Ick sett mick mit Lina an denn grooden, veiereckigen Disch inne Halle. Sei rutsch mit öhrn Stauhl ganz dicht an mienen, foat wär noa miene Hand, höll de ganz fest und woll miene Hand goar nich losloaten.

Ick keik noa de Klock. Dat weier kort noa fief. Ick weier schon öwer eine Stunne hier. Tied, wär tau goahn. Dat geiw hier bald wat taun Oabendbrotäten. Tau Lina sä ick, dat ick nu öwe wär wech möss. Sei woll mick nich recht losloaten.

„Ick koam doch bald wär“, sä ick, güng denn Gang lang, an dat ole Spinnrad vorbie, dörch de Döör, de sick hinner de Gardine verstäken dä und weier butten. 

bien_taehnweih

Bien Tähnweih hört de Spoaß upp


De ganze Nacht här Max Tähnweih hat.

„Wei feuert noaher glicks noan Tähndokter“, sä Müllers Grete moings an Disch tau öhrn Jüngsten, denn acht­jährigen Max.

„Ick will doa nich hen. De Dokter bohrt ümme und denn daht dat noch duller weih ...“

„Max, dat helpt nix, de Dokter mutt sick dat ankieken.“

Sei schnapp öhrn Jungen, pack öhm hint int Auto und los güngt. Bien Tähndokter wär Max an leiwsten uttknäpen. Öwer de Mudder höll öhm so fest anne Hand, dat hei nich wech könn. Sei treck öhm bet noahn Tähnarztstauhl und Max möss sick hensetten.

„Nee. Ick will nich. Ick will nich!“

Max roar öwer de ganze Tähnarztpraxis. 

„Nu wäs doch man still! So slimm ward dat doch nich!“

Max leit sick nich bedüün, leit denn Dokter nich an sick ran.

„So hat dat keinen Zweck mit öhrn Jung. Ick kann joa nich moal in siene Snuute kieken. Sei mööt moing freuh wär mit öhm herkoam, wenn hei sick beruhigt hat. Denn giwt dat ne Betäubung und denn merkt hei öwerhaupt nix.“

„Betäubung?“

Doa füng Max erst richdig an tau brüllen.

„Ick will nich. Ick will nich und betäubt will ick öwer­haupt nich warn!“

„Max, nu hör doch upp tau brüllen. Wenn de Dokter sächt, du merkst doavon nix, denn kannste dat glöbm“, versöch de Mudder öhm tau beruhigen.

„Ick will nich betäubt warn. Ick will nich. So ne Betäubung merkt man doch, dat weit ick ganz genau“, und doabie haut hei mit siene lüttsche Fuust upp de Staullehne.

„Woher weißt du denn dat?“ De Mudder keik öhm an. 

„Du hast doch öwerhaupt noch keine Betäubung krägen.“

„Dat weit ick von Onkel Harich!“

„Von Onkel Harich? Wat hat de dick denn wär vorräubert?“

„Onkel Harich angelt doch ümme in Diek Forellen und doa nimmt hei mick öfte mit.“

„Kiek an ... und wat moakt jü denn?“

Nu will de Mudder dat ganz genau weiten.

„Wenn wei einen Fisch anne Angel hött“, sächt Max, „denn nimmt Onkel Harich ein dicket Stück Eikenholt und haut denn Fisch doamit ein vorn Kopp. De ward betäubt, sächt Onkel Harich, de kriggt wecke vorn Dassel. Denn merkt de nix mehr. Denn schnitt hei de Forelle denn Buck upp und hoalt doa alles rutt. Deshalw weit ick ganz genau, wat Betäuben is ... und nu daht mien Tähn öwerhaupt nich mehr weih“, rutsch an Tähnarzt vorbie utt ’n Staul, suus utte Döör und weier wech. 

Drei lüttsche Bengels


Ganzkörperkondom bie de Tennisnacht in Wittingen. Wat weier denn dat?

Ick häw dat in use Zeitung läst und ick möss an mien Loaden denken, an „Klein-Karstadt“ wie Willem ümme sängen dä und an drei lüttsche Bengels, an Tim, Jan und Jörn. De weiern doamoals so söm oder acht Joahr old, välleicht uck betten öller. Ick seih düsse drei Knirpse noch bie mick in Loaden, ass wör dat erst gistern wän. Denn Loaden giwt dat nich mehr und de drei weit dat bestimmt uck nich mehr. De sünd schon lange utt öhre Kinnerschauh ruttwussen. Dat weiern so richdig plietsche Jungs. De keim öfte, söchen sick wat utt und butten vor de Döör wör dat denn deilt und meist uck noch glicks uppäten.

Öwe ass de dat eine Moal doa wän dän, duur dat und duur dat. Sei können sick einfach nich entsluten, wat sei denn nu köpen wollen. 

Sei keiken lange bie de Seutigkeiten rum. Keiken und keiken und könn sick nich einig warn. Sei keiken hier und keiken doa, bie de Lutscher, bien Kaugummi, bie Lakritze, bie de Zeitungen, denn bie de Appeln und Beern, bien Kaffee, bie Schampoon und Rasierschuum. Ick häw näbenbie uttpackt, häw Zucker und Mähl noapackt, häw käken, wat de drei doa so moakt hött und jüm süss taufrään loaten. Ob sei denn noch nich dat Richdige funnen härn, häw ick noa ne ganze Tied froagt. Nee, sei wollen noch ’n betten rumkieken, kreig ick tau Antwurt. Ganz stickum hött sei ümme wär rumpustert.

De könnt sick nich einig warn, häw ick dacht.

Denn hött sei gickert und gackert, sick inne Siete boxt und wier rumpustert.

„Wievääl Geld hött jü denn mit?“

Jede här eine Mark mit.

„Doa giwt dat doch so allerhand för“, sä ick. „Wat wütt jü denn häbm? Schall ick jück helpen? Välleicht möögt jü joa von de Frösche wecke? Oder ne Waffel? Oder ’n groodet Ies?“

„Nee“, kreig ick tau hörn und de eine stött denn annern wär an und sei füngen wär an tau gickern. Loat se, häw ick dacht, de sünd sick noch nich einig.

Ick häw denn vorne anne Kasse Zigaretten und Tabak noapackt und twischendörch noch an Telefon wän. Mit de Tied wör mick dat doch betten tau bunt mit de Jungs. Solange rumtauseuken.

„Nu mööt jü öwe langsoam inne Pötte koam. Wat wütt jü denn nu häbm?“

De drei weiern erst moal still und sä ’n nix.   

Denn platz Tim rutt: „Hast du Kondome?“

Doa wör ick joa goar nich upp foat. Wer räkt denn mit so wat? Ick glöw, ick häw ganz schön dumm utte Wäsche käken und denn möss ick mick dat Lachen verkniepen.

„Kondome?“

„Ja“, sä Jan.

„Wat is denn dat, Kondome? Vertellt mick dat doch moal?“

„Das is so was, da sind Gesichter drauf“, sä Jörn.

„Gesichter?“

„Jaaa, Gesichter.“

„Nee, Kondome mit Gesichter häw ick nich. Doa mööt jü jaun Papa moal froagen.“  

Erdbeertied


Öwerall lockt anne Stroat Schiller taun Erdbeernplücken. Frisch plückt von Acker smeckt de Erdbeern uck nochmoal so gaut.

Dat dach sick uck Harry, de de ganze Familie mitsamt Oma und Opa in sien lüttschen Bus inloadt här. Hei här jüm ne Öwerraschung versproaken. Bie schönsten Sonnen­schien güng dat mit ’n Auto vor de Stadt. Hei woll mit jüm inne Erdbeern und wüss uck schon wo und wie. Dat Erdbeerfeld här hei sick vor poar Doag schon moal ankäken. Upp de Idee mit de Erdbeern weier hei koamen, weil hei dat inne Zeitung läst här. In England können sick de Buurn goar nich vor de väälen Sülmsplücker retten. Hei woll dat genauso moaken wie de Plücker in England. Ankoam bien Erdbeerfeld, kreig jede ein Korw inne Hand drückt. Harry hoal noch ’n poar Kissen utt sien Auto und verdeil de uck.

„Wotau bruckt wei Kissen?“, mein de Oma.

„Sasste dick noaher ruppsetten“, kreig sei tau hörn.

Mit ’n Kissen unnern Arm mell Harry alle bie denn Buurn taun Plücken an. Wenn sei denn naug härn, sä de Buur, mössen sei mit öhre Körwe hier wär herkoam. Siene Wachte stünn hier und hier bie öhm mössen sei de Erdbeern denn uck betoahlen.

„Alles kloar, dat moakt wei“, sä Harry. De Buur wies öhm de Stää taun Plücken, ganz an annern Enne upp ’n Felle, sett sick denn wär in sien lüttschet Kabuff und pass upp siene Kasse upp.

Sei trecken los. Harry ümme vorne wech. An annern Enne von denn Acker smeiten sei erst moal de Kissen hen, stellen de Körwe aff und keiken sick de Regen an.

Harry kroam in sien grooden Korw rum und kreig denn ein kariertet Dischdauk rutt.

„Lecht dat Dischdauk doch moal hen“, mein hei.

„Wat hast du denn vor? Ick dach, wei wütt Erdbeern plücken?“

Harry kroam wier in sien Korw rum, pack Teller utt und stell de Teller upp dat Dischdauk. Denn kreig hei noch groode Löppel rutt, ne Dose mit Zucker und taun Sluss keim ne groode Glasschoale mit Schlagsoahne taun Vorschien. De Löppel smeit hei inne Mitte upp dat Dischdauk, denn Zucker und de Soahne stell hei doanäbm.

„So, nu kann dat losgoahn“, sä hei.

„Wat kann losgoahn?“

„Na, de Erdbeerparty“, sä Harry.

„Ne Erdbeerparty?“

„Joa. Wei plückt umme Wette und denn ward hinnerher äten. Uck umme Wette.“

„Plücken und hier glicks äten?“, sä de Opa.

„Joa. Ganz einfach. Plücken und hier glicks äten. Los!“, sä Harry.

Schöne groode, dunkelrode Erdbeern, de uttseihn wie in Billerbauk, kein Pleck und keine fuule Stää, wollen plückt wern. Rasch weiern de Körwe vull. De Soahne teuw schon upp de frischen Erdbeern und dat groode Äten güng los.

„Ick platz bald“, sä de Opa und stick sick doch noch ne Erdbeer twischen de Tähn. De Oma mein: „Ick häw naug, süss koam ick noaher goar nich von Poabst runner.“

„Wenn alle naug hött, könnt wei joa noch woanners henfeuern“, sä Harry.

Poar Erdbeern weiern öwerbläbm, leigen noch inne Körw, bedecken denn Bodden. De Buur kreig groode Oogen.

„Blooß de poar Erdbeer taun wägen? Mehr nich?“

„Neee, mehr nich. Dat reckt“, sä Harry, vertreck keine Miene und öwerlech, wann hei de nächste Erdbeerparty moaken könn und wo. Wat de in England könnt, dat gaht doch hier uck. Blooß tweemoal bie denn glicken Buurn uppducken? Dat weier woll betten tau riskant. 

De unruhige Nacht


Doa isset wär.

Utt ’n deipsten Sloap hoalt mick dat her.

So ein Gesumm.

Um mien Bett flücht ümme wat rum.

Und denn düsse Attacken.

Sei griept mick an,

düsse verdammten Gnatten.

Ick rippel und rög mick nich,

moak mick ganz lütt

und öwerlech,

wo de woll landen wütt.

Erst nähmt sei de Näs und de Ohrn.

Denn versöcht se,

mien grooden Toon antaubohrn.

Mick packt de Wut.

Ick suus utt ’n Bett rutt,

will se mit de Hand dräpen.

Sei sünd vorher wär uttknäpen.

Ick seih so allerhand,

inne Ecke und anne Wand.

Unner de Decke 

sitt uck noch wecke.

Poarmoal goah ick in Startposition,

sloa tau – und häw se schon.

Taufrään lech ick mick hen,

deck mick tau, drah mick rum.

Doa hör ick schon wär so ’n Gesumm.

Und ick häw dacht,

düt ward ne ruhige Nacht. 

Freut euch des Lebens


De Kapelle weier bie Müllers Fritz siene Beerdigung fast bet upp denn letzten Platz besett, ass Meyers Lieschen und ick keimen. Wei keimen inne letzten Minute und mössen fast ganz noa hint, quetschen üsch doa in de drittletzte Reeg mit rin. Lieschen kreig öhre Brille rutt und öhr Gesangbauk.

„Oh ... nee“, sä sei und kroam denn wier in öhre Tasche.

„Wat is denn?“, fräug ick leise.

„Ach nix“, sä sei und wünk aff.

„Wat is ’n?“ Lieschen fummel wier in öhre Tasche rum.

„Ick woll dat doch ruttlängen. Häw ick doch vergetten“, sä sei.

„Wat?“

De Antwurt könn ick nich verstoahn, de Harmoniumspäler här anfungen tau spälen. Lieschen moak öhre Tasche tau und stell se noa unt näben öhre Fäut. De Pastor sä dat erste Leid an.

„Kenn ick nich“, sä Lieschen und lech öhr Gesangbauk wär wech.

„Ick uck nich.“

Anschienend güng dat noch mehr Lüü so und dat Sin­gen hör sick ganz schön dünn an. Denn füng de Pastor mit siene Predigt an, wat Müllers Fritz in sien langen Läwen förn gauen Minschen wän her und wat hei alles för use Dörp doan här und wie hei sick för annere insett här. Mein de Pastor toatsächlich Müllers Fritz? Lieschen und ick keiken üsch an. Ick puster öhr int Ohr: „Ick glöw, wei sünd uppe falsche Beerdigung ...“

„Glöw ick uck“, sä sei.

De Pastor weier groade bie sien „Oamen“ anlangt, doa klüng „Freut euch des Lebens“ dörch de Kapelle. Doa här doch eine sien Händi mit noa de Beerdigung noahm. Nich tau glöbm. Wie mick düsse Händies upp ’n Geist goaht. Jede schleppt  ’n Händi mit sick rum. Egoal wo man is. Ob dat mitten inne Sitzung is oder süsswo, bie irgendeinen inne Tasche dudelt meist ein Händi los, und alle, de öhr Händi mit hött, griept rasch inne Tasche, kiekt ganz vorsichdig in Kreis rum, stellt denn fest, nee, sien Händi is dat nich, hoalt deip Luft, grient sick einen und daut denn wär ganz gelangwielt.

Blooß de, denn dat Klingeln toatsächlich angüng, springt von Stauhl hoch und rönnt mit ’n knallroden Kopp utten Sitzungsruum, blooß dat hei nich stören will. Nich stören? De sprengt de ganze Sitzung mit siene Händi­dudelei. Oder wenn ick bien Inköpen bin, kann ick erläwen, dat doa eine staht und de snackt so luut, dat alle hörn könnt, dat hei erst inne halwen Stunne noa Huus kummt, weil hei doch noch Eier köpen mutt und hei in düssen Loaden denn Zucker nich finnen könn und dat butten de Sonne nich mehr schienen daht.

Ach du leiwe Tied ... und nu könn hier bie de Beerdigung uck eine nich upp sien Händi verzichten. Denn dudel dat schon wär „Freut euch des Lebens“ dörch de Kapelle. Dat weier doch hier in use Reeg oder? De för üsch sitten dän, drahn sick um und keiken. Hinner üsch güng dat Gepuster los. Doa dudel dat schon wär. Dat weier bie üsch hier. Ick stött Lieschen an. 

„Büst du dat? Hast du ein Hääändi?“

Lieschen seich ganz unglücklich utt.

„Joa ...“

„Stell dat doch blooß aff!“

„Ick weit nich, wie dat gaht.“

„Woarum haste denn dat nich tau Huus loaten?“

„Ick häw doch nich doamit räkt, dat mick eine anröppt. Dat daht doch süss nie eine. Moak du dat doch moal utt.“

„Ick? Ick kann dat uck nich. Sett dick doch einfach rupp, denn kann man dat nich mehr so hörn.“

In denn Oogenblick füng gottseidank dat Harmonium an tau spälen und dat Händi geiw keinen Ton mehr von sick. Lieschen keik mick ganz erleichtert an. 

„Bie de nächste Beerdigung loat ick dat Händi tau Huus.“

„Na hoffentlich“, sä ick, „süss kummt de Pastor uck noch ganz dörcheinanner. Wer weit, wat de bie de nächste Beerdigung süss noch alles vertellt.“ 

Nich ümme blooß Bodderkauken


„Weierst du uck noan Inköpen?“, fräug ick Meyers Lieschen, ass sei mick Mondag upp ’n Parkplatz inne Mööt keim. Sei här ’n Bauk unnern Arm.

„Hast dick wat tau läsen kofft?“

„Ick häw mick ein Backbauk för twintig Mark kofft“, sä sei und schien so richdig mit sick taufrään.

„Twintig Euro?“, fräug ick.

„Is doch egoal“, sä Lieschen, „so ’n Backbauk mit so schöne Biller woll ick schon ümme moal häbm.“

„Twintig Euro oder twintig Mark, dat is doch ’n ganz schönen Unnerscheid.“

„Mick is dat hütte öwer sowat von egoal. Ick woll mick düt Backbauk schon ümme köpen und hütte häw ick dat nu doan. Ick will nich ümme blooß Bodderkauken backen. Bodderkauken kann ick doch in Sloap, doa bruck ick kein Bauk tau. Ick will uck moal ’n ganz annern Kauken backen, und doatau bruck ick dat Bauk. Kannst mal rinkieken“, sä sei und höll mick dat Bauk hen.

„Doa kriggt man richdig Lust, de ganzen Kauken tau backen, de doa in sünd. Kiek moal, wat för schöne Biller.“

„Du“, sä ick, „ick häw dat äbend betten hille, kannst mick joa hinnerher moal ein Stück von dien Kauken taun probeiern bringen.“

„Wenn wat öwerbliwt“, sä sei, „ick krieg Sonndag Beseuk.“

„Vääl Spoaß bien Backen“, wünsch ick öhr noch und güng wier. Dienstag dreip ick Lieschen wär.

„Na, wie weier dien Beseuk?“

„Ganz gaut“, mein sei.

„Und? Wie is dien Kauken worn?“

„Froag mick blooß nich doanoa.“ Lieschen verdrah öhre Oogen.

„Du hast dick doch extroa dat Backbauk kofft.“

„Dat isset joa.“

„Wieso? Du hast doch sächt, dat dat so ein schönet Backbauk is. Dat doa so schöne Biller in sünd und dat du dat schon lange in Ooge harst.“

„Joa“, mein Lieschen, „schöne Biller sünd doa in. Doa häw ick mick uck upp verloaten. Öwer här ick doa schon wusst, dat ...“

„Wat?“, fräug ick.

„Naja ...“, sä sei und hoal erst moal deip Luft.

„Ick häw denn Nöttkauken genau noa dat Rezept moakt. Öwer an Enne hat de ganz anners uttseihn, ass in Bauk. Nich so schön wie doa. De här goar keine Ähnlichkeit mit dat Bild. Mutt joa uck nich ümme alles glicks klappen, häw ick dacht und denn häw ick denn ganzen Kroam nochmoal moakt und an Enne wär dat wär datselbe. De Kauken seich wär ganz anners utt, ass in Bauk. De weier nich so hoch wie doa, inne Mitte här hei eine deipe Lunke, wär infallen und anne Siete wei hei ganz sward worn. Dat döff doch nich woahr wähn, häw ick luut tau mick sächt. De Baukfritze will mick woll upp_’n Arm nähm. Nich mick. Dat loat ick mick nich gefallen. Düsse Spinner. Und de in Loaden sünd uck nich bäder, mick so ’n Bauk öwerhaupt antaudrahn. De Biller stimmt doch von vorn bet hint nich. Ick woll mien Geld trüch. Denn bün ick hen. Mien Kauken häw ick mitnoahm, jüm denn uppe Theke knallt und sächt, dat sei denn beholen könn. Ick weier välleicht in Brass.“

Ick stell mick Lieschen vor, wie sei öhrn Kauken uppe Theke knallen dä. Wenn de so richdig loslecht ...

„Glöwst du välleicht“, sä Lieschen, „dat de mick dat Geld trüchgäbm hött? Nee. Hött sei nich. De stellen sick stur.“

„Und wat hat dien Beseuk denn taun Kaffee krägen?“

„Bodderkauken!“, sä sei. „Doa bruck ick kein Bauk tau.

Öwer dat will ick dick sängen, dat is noch nich uttstoahn, dat loat ick mick nich gefallen, miene twintig Mark will ick trüchhäbm.“

„Euro, Lieschen, Euro“, sä ick. 

nix_anne_faeut

Nix anne Fäut


Harich verjäuch sick, feuer in Bett hoch und hork. Wär doa äbend nich ein Schrei? Oder här hei dräumt? Siene Hand seuk Mariechen näben sick. Mariechen weier nich doa.

Wo geister de denn rum? Doa. Wär ein Schrei. Hei suus utt ’n Bett rutt, moak inne Koamer dat groode Licht an und güng baarft de Treppe runner.

„Mariechen“, bölk hei, „wat is?“

Unt weier alles stickendüster. Hei söch denn Lichtschalter näben de Treppe, knips dat Licht an.

Mariechen lehn in öhr rosa Nachthemd anne Wand, nix anne Fäut, ganz witschen umme Näs und bäw an ganzen Liew.

„Harich ... inne Köök ...“

„Wat is inne Köök?“

„Ogottegottegott! Doa is wat. Ick goah doa nich wär rin!“

Sei schüttel sick.

„Wat is doa? Ick hör nix“, sä Harich, „und woarum haste kein Licht anmoakt?“

„Ick woll doch nur ein Sluck Woader inne Köök drinken und denn bün ick mit miene nackten Töhn an wat Weicket stött. Igittigitt.“

„Hast woll gegen de Katt loopen?“

Vorsichdig lang Harich umme Ecke und knips dat Kööken­licht an.

Olly, de swarde Katt seit unnern Köökendisch.

„De Katt is hier, de sitt unnern Disch“, sä Harich und moak de Köökendöör ganz upp. Wat leig denn doa vorn Herd? Harich güng dichte ran und denn grien hei. Möss Mariechen deshalw so losschrein, wägen so ’n lüttschet Deiert?

„Kumm!“, sä hei, „dat musste dick ankieken, dien Weiket.“

„Nee ... mick grault.“

„Ach stell dick nich so an.“

Upp ’n Fautbodden leig ein lütschen hellbruunen Katteker, rippel und rög sick nich mehr. Wie keim de inne Köök? Olly! Kloar! Olly här denn mitbrocht, doa weier Harich sick ganz sicher. De Döör noan Hoff weier joa uck nur anlehnt, här Mariechen moal wär nich richdig taumoakt. Upp Töhnspitzen keim Mariechen denn vorsichdig inne Köök. Öhre Oogen wörn ümme gröder.

„Dat, dat is joa ein Katteker! Wie kummt de denn hier hen? De is joa dood“, sä sei.

„Harich, hast du denn doa henlecht?“

„Ick? Ick sall denn Katteker hier inne Köök lecht häbm? Nu gaht dat öwer los. Spinnst du ganz und goar? Wer hat denn de Döör hint noan Hoff wär oapen loaten? Ick nich. Ick bün vor dick tau Bett goahn und du bist noch­moal hint noan Hoff rutt und wost noa de Katt kieken.“ Harich wär ärgerlich.

 „Joaa, öwer de Katt is nich an Land koamen“, antwurt Mariechen.

„Nu isse joa an Land. Nu kannste de Döör hint taumoaken und ick goah wär noan Bett.“

Harich här naug.

„Und de Katteker? Haaarich, de kann hier doch nich lingen bliebm.

Wer bringt denn rutt?“

„Duuu!! Diene Katt hat denn mitbrocht. Ick nich.

Gaue Nacht“, und Harich spazier de Treppe hoch. 

Nich för de Lüü


„Is man deswägen schon ein gauen Christ, blooß weil man noa Kerk hengaht?“